دلایل رویکرد کشورهای مختلف دنیا به طب سنتی

دکتر محمد خدادوست متخصص طب سنتی دانشگاه شاهد:

دلایل رویکرد کشورهای مختلف دنیا به طب سنتی

طب سنتی و مکمل نه تنها برای درمان بیماری ها خصوصاً بیماری های مزمن کاربرد دارد بلکه به طور گسترده ای در پیشگیری از بروز بیماری ها، حفظ و ارتقای سلامت نیز استفاده شده و کاربرد آن برای دولت ها مقرون به صرفه است.

به گزارش خبرگزاری تسنیم، محمد خدادوست اظهار داشت: استفاده از ظرفیت طب های موسوم به طب سنتی و انواع طب های مکمل کنار طب رایج از سال ها قبل مورد توجه کشورهای مختلف بوده است.

به گفته وی در کشور هند از سال 1946 میلادی وزارت بهداشت و درمان مکلف شده در مورد طب های بومی و سنتی تحقیق کند و در مورد طب های بومی و سنتی تحقیق کند و در مورد ایجاد انستیتوهای آموزشی اقدام کنند. متخصص طب سنتی دانشگاه شاهد افزود: هم اکنون این کشور علاوه بر وزارت بهداشت طب رایج دارای وزارت طب سنتی تحت عنوان آیوش AYUSH (آیورودا، یوگا، ناتروپاتی، طب یونانی و هومیوپاتی) است.

خدادوست عنوان کرد:کشور چین در سال 1951 میلادی آکادمی طب سنتی چینی ایجاد و در قانون اساسی این کشور به استفاده از این ظرفیت کنار طب رایج تصریح شده است و هم اکنون تا حدود 50 درصد از خدمات درمانی در این کشور توسط طب سنتی چینی ارائه و در بسیاری از کشورهای دنیا این ظرفیت شناخته و از آن استفاده می شود. وی بیان کرد: در ایالات متحده امریکا در سال 1993 میلادی اداره طب جایگزین در سازمان ملیسلامت آمریکا (NIH) تأسیس شد که در سال1998 میلادی به مرکز ملی طب مکمل و جایگزین NCCAM تبدیل شد.

خدادوست متخصصی طب سنتی دانشگاه شاهد یادآور شد: در سال 1978 سازمان جهانی بهداشت (WHO) اولین بیانیه در مورد طب سنتی را صادر و در استراتژی2005- 2002 ادغام خدمات طب سنتی در نظام جاری سلامت توصیه شده است. در استراتژی 2023- 2014 این سازمان تأکید شده است که اولاً تقاضاها و گرایش به سمت طب سنتی و مکمل در سراسر جهان رو به افزایش است و ثانیاً طب سنتی و مکمل نه تنها برای درمان بیماری ها خصوصاً بیماری های مزمن کاربرد دارد بلکه به طور گسترده ای در پیشگیری از بروز بیماری ها، حفظ و ارتقای سلامت نیز استفاده شده و کاربرد آن برای دولت ها مقرون به صرفه است. وی افزود: طب سنتی ایرانی (طب پارسی) به رغم قدمت چندهزار ساله و دارا بودن منابع غنی و معتبر به دلیل دوران فترت 150 ساله که آموزش این طب در نظام آموزش پزشکی رایج ممنوع شده بود، آشنایی با ظرفیت و قابلیت های این دانش بومی برای جامعه پزشکی و دست اندر کاران نظام سلامت به صورت منطقی و قانونمند میسر و محقق نشده بود. اگرچه به دلیل ریشه دار بودن آموزه های طب ایرانی در باور و فرهنگ مردم و انتقال این دانش توسط برخی حکما و عطاران با تجربه و با سابقه به صورت غیر رسمی از این ظرفیت استفاده می شد.