باز هم درباره برنج: فرق دمی و پلو
در نوشتار پیش، درباره شیوه‌های کم‌زیان پخت برنج برای مبتلایان چاقی و دیابت نوشتم و اشاره کردم که برنج در این افراد نباید بصورت دمی مصرف شود.
پرسش بعضی همراهان گرامی کانال این بوده است که چرا آب برنج -که حاوی بخش مهمی از ریزمغذی‌هاست- باید دور ریخته شود؟
*نخست باید بگویم که ارجحیت پلو بر دمی (در درازمدت) را برای مبتلایان به چاقی مرضی یا دیابت مقاوم عرض کردم، نه برای افراد تندرست.
دیگر اینکه باید بدانیم برنج در سفره ایرانی، زیادی بر صدر نشسته و جای بسیاری از خوراک‌های ساده، سودمند، و خوشمزه دیگر را گرفته است. با نگاه به انواع و اقسام خوراکی‌ها در متون آشپزی ایرانی درمی‌یابیم که مفیدترین خوراکها برای بهبود بیماری‌های متابولیک مانند چاقی و دیابت، خوراک‌های برنجی نیستند بلکه گونه‌هایی از خورش‌ها و آش‌های پرسبزی با ادویه مناسب هستند که در وقتی دیگر باید به آنها پرداخت.
*اکنون به پاسخ برگردیم:
بنا به متون طب ایرانی و نیز تجربه عمومی، برنجی که به صورت دمی پخته شده باشد هرچه لعابی‌تر و کته‌ای‌تر و خمیرتر باشد، به‌نسبت برنج آبکش‌شده، انتقال کندتری از معده به روده خواهد داشت، و همچنین گوارش آن نسبتا دشوارتر خواهد بود، و چه بسا موجب کندی یا دشواری دفع فضولات نیز بشود. همچنین بنا به متون طبی کهن، خلط‌های حاصل از هضم آن لزج‌تر و غلیظ‌تر خواهند بود.
* بنابراین برای پیشگیری از فرایند تدریجی اختلالات انباشتی و انسدادی، پلو را برای افراد چاق و دیابتی کم‌زیان‌تر از دمی می‌دانیم؛ اما با ملاحظه اینکه ریزمغذی‌ها در دمی بیشتر از پلو حفظ می‌شود، می‌توان مصرف گاه‌گاه هویج‌پلو و سبزی‌پلو و شویدپلو را بصورت دمی بی‌زیان دانست بشرط آنکه دمی، بسیار خمیری نشود و هنگام خوردن، ادویه‌ای مانند زیره یا سیاهدانه نیز با آن همراه گردد.
نکته مهم دیگر اینکه لعاب برنج را می‌توان برای پختن غذاهای دیگر نگاهداشت مثلا می‌توان آب برنج را در سوپ‌ها و آش‌های سبزیجات یا خورش‌های مناسب برای افراد فربه یا دیابتی (مانند خورش کرفس و هویج، خورش بامیه، خورش قرمه‌سبزی) به‌کار برد.
کدمطلب:M9811-
