تکرر ادرار (ذیابیطس) – بخش اول

تکرر ادرار بی اختیاری در ادرار

زبان طبی ( ذیابیطس) بخش اول

حکما اعتقاد دارند هنگامی که به هر علتی کلیه بیش از گنجایش و توان قوت هاضمه اش از کبد آب بکشد آن را به صورت غیر منهضم دفع می کند و چنانچه این عمل تکرار شود و استمرار یابد و فرد به بیماری ذیابیطس و یا دولاب یا تکرر ادرار مبتلا می‌شود.

دولاب به معنای چرخ چاهی است که کوزه ها را بر آن بسته و از چاه آب می کشند وجه تسمیه این بیماری به دولاب از آن جهت است که اعتقاد بر آن بوده در این بیماری جگر از ماساریقا و ماساریقا از معده آب می کشد.

عمل جذب آب توسط اعضا از یکدیگر و دفع سریع آن از طریق ادرار و ایجاد تشنگی مستمر را به دولاب تعبیر کرده اند.

متاسفانه امروزه به غلط بیماری قند (دیابت) رت ذیابیطس می‌دانند در حالی که تطبیق این دو بیماری مطالعات تحقیقاتی و بالینی بیشتری را طلب می کند و نباید عجولانه در این رابطه قضاوت شود.

حکما معتقدند بیمار مبتلا به ذیابیطس به محض نوشیدن آب آن را بی هیچ تغییری از طریق ادرار دفع می کند و همین امر باعث می‌شود بیمار به طور دائم احساس تشنگی داشته باشد حکما با دقت زیادی بر این بیماری و سایر بیماری هایی که دارای علائم و عوارض مشابه هستند تفاوت قائل اند به عنوان مثال گفته‌اند اگر چه در هر دو بیماری سلس‌البول و ذیابیطس بیمار از دفع مکرر ادرار رنج می برد ولیکن این عارضه در سلس‌البول  بدون اراده و در ذیابیطس ارادی است به علاوه در ذیابیطس برخلاف سلس‌البول تشنگی غالب است.

حکما ذیابیطس را از جمله بیماری‌های ردیء دانسته اند زیرا اگر این بیماری مزمن شود سبب کاهش وزن، تحلیل عضلات و ضعف جگر شده و گاهی به دق منجر می‌شود.

گردآوری: یکی از حامیان احیای سلامت

کد مطلب: H97012302