عسل و ریه
امام کاظم علیه السلام می فرماید:
«هیچ دارویی به خوردن عسل نمی رسد»
از زمانهای بسیار قدیم مردم به خواص درمانی عسل در معالجه بیماری های ریوی پی برده بودند. چنانچه بقراط نوشته است که شربت عسل برای از بین بردن سرفه و خلط سینه مسلول نافع است. هندوهای قدیم نیز عسل و شیر را بهترین دارو برای درمان سل و فشار خون می دانستند.
اودینتسوف پژوهشگر روسی با خوراندن روزانه 100 الی 150 گرم عسل به بیمارانی که دارای سل بودند متوجه بهبود حالت عمومی، افزایش وزن، کاهش شدت سرفه، بالا رفتن مقدار هموگلوبین خون گردید و در مورد 3 بیمار که دارای عفونت ششی بودند با خوراندن عسل نتایج خوبی به دست آورد از جمله زیاد شدن اشتها، افزایش وزن، کم شدن اخلاط و تعداد آبریزی در روز از شب زیادتر شد که پیش از درمان بعکس بوده است. ابن سینا برای درمان مراحل اولیه سل مخلوط عسل با گلبرگ گل سرخ را تجویز می کند و معتقد است که برای نتیجه بهتر، عسل باید قبل از نهار خورده شود. همچنین خوردن عسل با شیر گرم داروی مؤثری برای درمان بیماری های شش است.
شواهد بسیاری بر این دلالت دارند که عسل داروی قوی ضد سل ششی است که به همین دلیل نمی توان از خواصی که در این زمینه دارد چشم پوشید با این وصف می توان تأیید کرد که عسل تقویت کننده ضروری برای افزایش پایداری تن در مقابل عفونت سلی است.
«راف» برای ناراحتی های ریوی، سرفه و گرفتگی صدا نسخه زیر را تجویز می کند: یک عدد پیاز را رنده نموده و پوره حاصل را در یک لیوان سرکه ریخته و مخلوط به دست آمده را صاف می کنند و با هم حجمش عسل عسل مخلوط نموده و هر یک و نیم ساعت یک قاشق غذاخوری از آن مصرف می نمایند.
«فراکه» می گوید که در میان اسانس های موجود در عسل اسانس تربانتین و کامفر که از گروه هیدروکربورها هستند و نیز کاکوتی به میزان دز کم ریه ها را آرام و پاک نموده به میزان زیاد آرام بخش تن و جان می باشد.
همچنین در کشتن باکتری ها و میکروب ها تأثیر دارد البته بستگی به میزان عفونت شش ها دارد.
برگرفته از کتاب عسل درمانی نوشته: مرتضی علی آقایی، نراقی سیدحسین میرنظامی ضیابری
