نامه چند تن از اساتید دانشگاه به اسحاق جهانگیری

به گزارش خبرنگار اقتصادی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ چند تن از اساتید دانشگاه به اسحاق جهانگیری در خصوص واردات بذر به اسحاق جهانگیری نامه ای نوشتند که در ادامه امده است:

 باسمه تعالی

مؤثرترین راهبرد سیاسی، متهم کردن رقیب به سیاسی کاری است

معاونت محترم ریاست جمهوری اسلامی ایران

جناب آقای دکتر جهانگیری

با سلام و احترام

نکات زیر پیرامون فرمایشات حضرتعالی در جلسه مورخ ۱۵/۸/۱۳۹۶ شورایعالی امنیت زیستی در حمایت یک­سویه از موافقان پروژه واردات بذر برای تولید انبوه محصولات زراعی تراریخته و پیرو آن ابطال آیین نامه اجرایی قانون ایمنی زیستی جمهوری اسلامی ایران به استحضار می­رسد:

اکثریت منتقدان واردات و بخصوص رهاسازی محصولات کشاورزی تراریخته از دانشمندان و متخصصین علوم ژنتیک، اصلاح نباتات و رشته های مرتبط کشاورزی و از کنشگران و خادمین فناوری های نوین از جمله فناوری تراریخته هستند که خود را متعهد به اسلام و آرمانهای انقلاب اسلامی و کشور عزیز ایران دانسته و توانمندی های خویش را ایثارگرانه در این مسیر مصروف می­دارند.

همینطور منتقدان واردات و رهاسازی محصولات کشاورزی تراریخته معتقدند آنچه از سوی حامیان این محصولات در ایران صورت می گیرد، هیچ ارتباطی با توسعه علمی (بیوتکنولوژی) و خود کفایی (اقتصاد مقاومتی) کشور ندارد. بلکه هدف وارد کردن بخشی از ساده ترین و پر خطرترین مطالعات غربی و افزایش وابستگی (واردات) و در پی آن آلودگی گسترده کشور است.

تکنیک قدیمی تولید این محصولات بر پایه دو سم مهلک (بی تی و گلایفوسیت) استوار است که امروزه تکنولوژی بالایی محسوب نمی شود و کاشت محصولات تراریخت به دست آمده نیز به مفهوم قرار دادن کل افراد و موجودات زنده محیط زیست در معرض دائمی کارخانه های بیولوژیک تولید سم است. امری که حساسیت شدید کشورهای پیشرفته را در پی داشته و تصویب پروتکل­ها و قوانین هشدار دهنده بین المللی (پروتکل کارتاهنا) و ملی (قانون ایمنی زیستی کشور) دلیل آشکار پیش­روی همگان است. تصویب قانون ممنوعیت واردات سم گلایفوسیت از سوی اتحادیه اروپا (به دلیل سرطان زایی) طی روزهای اخیر دلیل آشکار دیگری است که همگان را به تفکر بیشتر دعوت می کند.

از دیدگاه مخالفین هم واردات و هم تولید و توزیع و هم مصرف محصولات کشاورزی تراریخته بدون انجام مطالعات عمیق و شناسایی آثار بلند مدت آنها، بسیار خطرناک بوده و ممکن است خسارات جبران ناپذیری به جامعه تحمیل کند. لذا نباید در واردات و بخصوص کاشت وسیع این محصولات عجله به خرج داد. از طرفی کشور ما با برنامه و طرحهای آب اندوز می تواند حداقل تا ۲ برابر غذای جمعیت فعلی را تامین کند. ما هنوز در الگوی فعلی تولید به مرز اشباع نرسیده ایم و از ظرفیت های طبیعی خود استفاده لازم را نکرده ایم و بعلاوه روش های پیشرفته تر از تراریخته مطرح شده و فناوری تراریخته قدیمی و منسوخ شده و متعلق به چند دهه گذشته است.

 علی رغم خطرات مترتب بر کاشت گیاهان تراریخته حاوی ژن بی تی، موافقان واردات این محصولات با تسلط بر مراکز علمی و اجرایی مربوط و سوء استفاده از سرمایه های ملی در اختیار، روابط سیاسی موجود و محدودیتهای اطلاعاتی مسئولان کشور، تلاش دارند با هر وسیله ممکن (از تهدید و تطمیع بعضی افراد مرتبط با موضوع گرفته تا فضاسازی شدید رسانه ای در کشور که نمونه آن جلسه ای است که جنابعالی مدعو آن بودید) خواست ناصیح خود را به کرسی بنشانند در حالی­که منتقدین دلسوز از چنین فرصت هایی برای بیان نظرات منطقی خود بی نصیب هستند!؟.

 علی رغم خطرات آشکار این گونه تولیدات تراریخت، متاسفانه کمتر مطالعه اطمینان بخشی در مورد اثرات سوء احتمالی آنها اجازه انتشار یافته است. تلاش­های وافری نیز صرف کتمان یا مخفی نگه داشتن اسناد موجود می شود!!. در حقیقت برخی دلایل غیر علمی از قبیل: منافع مادی حاصل از واردات این محصولات، حفظ پست های مدیریتی و در خوش بینانه ترین حالت، تعصب در تخصص علمی موجب شده تا گروهی بدون اطمینان از اثرات بلند مدت پیدا و پنهان این قبیل محصولات با ترفندهای متنوع در صدد ترویج این فناوری برای توجیه واردات بذر و مصرف محصولات تراریخته باشند.

 عدم وجود بعضی زیرساختهای ضروری و ضعف نظارت بر اجرای قوانین در کشور ما از دیگر مواردی است که ما را از عجلـه در این کار باز می دارد. به عنوان مثال آیا نمی بایـست “ناظر” مستـقل از “تولید کننده” باشد؟ چرا در کشور ما سازمان ناظر خود به امر تولید و ترویج محصولات تراریخته مبادرت دارد!؟. آیا انتقال نهاد “ایمنی زیستی” به مؤسسه بیوتکنولوژی از اقدامات مشکوک در این حوزه محسوب نمی شود؟ و این اقدام برای کنترل انتقادات و ترویج محصولات تراریخته به­دور از هرگونه مانع صورت نگرفته است؟. آیا افراد مطلع و متخصص اما مخالف محصولات تراریخته جایگاهی در مدیریت مراکز پژوهشی و اجرایی و حتی کمیته های مرتبط با این امر مهم حضور دارند!؟

گرچه مدتها است که دلسوزان آگاه و متعهد در تلاش و پیگیرند تا مبادا فریبکارهای استکبار جهانی و مافیای ثروت و جنایت مانند شرکت مونسانتو نفود خود را در این کشور گسترش دهند و نگرانند که برخی افراد صادق همچون جنابعالی زمانی بخود آیند که کار از کار گذشته و خدای ناکرده مسؤلیت ناشی از یک عمل نسنجیده تا ابد بر دوششان سنگینی کند. اما این بار ظاهراً کار از کار گذشته و رئیس محترم ستاد اقتصاد مقاومتی کشور نیز در دام گرفتار آمده است؟.

لذا پیشنهاد می گردد؛ چنانجه صلاح می دانید، یک طرفه به قضاوت ننشسته و برای درک بهتر واقعیت ها، با همان دقت و کیفیت، صحبت های منتقدین عالِم را نیز شنوا باشید.

امضا کنندگان:

دکتر غلامحسین زمانی، استاد تمام دانشگاه شیراز

دکتر ابراهیم پورجم، استاد تمام دانشگاه تربیت مدرس.

دکتر حسین هنری، دانشیار دانشگاه جامع امام حسین(ع)

دکتر عبدالمجید شیخی، عضو هیئت علمی سابق جهاد سازندگی و وزارت جهاد کشاورزی و استاد کنونی دانشگاه آزاد اسلامی

دکتر ابوالفضل زالی، دانشیار دانشگاه تهران.

دکتر مهدی گنج­خانلو، دانشیار دانشگاه تهران.