سیب بهشتی

طبق روایت شریف[1] از حضرت سجاد علیه السلام برای اهل بیت علیهم السلام از بهشت سه عدد میوه آوردند: به، انار و سیب.

وقتی حضرت صدیقه علیه السلام به شهادت رسیدند، انار مفقود شد؛ و وقتی حضرت علی علیه السلام شهید شدند، به مفقود شد. سیب ماند. روز عاشورا که عطش بر حضرت سیدالشهدا علیه السلام مستولی شد، پدرم آن سیب را همراه داشت. از آستین بیرون می آورد و در حین جنگیدن قدری می بویید؛ زیرا خلقت حضرت فاطمه علیها السلام از آن سیب بهشتی بود. وقتی حضرت از بالای اسب بر زمین افتاد، سیب مفقود شد، لذا تربت، بوی عطر آن سیب را دارد، البته اگر اصل باشد.

حضرت سجاد علیه السلام در ادامه می فرمایند: من درون قتلگاه را گشتم؛ اما سیب را پیدا نکردم. بعد حضرت فرمودند: هر کسی، از شیعیان مخلص ما باشد، سحرگاه در کربلا، حرم امام حسین علیه السلام را بو کند، بوی آن سیب بهشتی از قبر پدرم به مشامش می رسد، لذا در کربلا سحرگاهان برخیرید، غسل زیارت کنید و خود را به حرم ابی عبدالله علیه السلام برسانید، طوافی کنید و صورت خود را به شبکه های ضریح حضرت بمالید، سپس قدری بو بکشید؛ اگر آن بوی عطر سیب بهشتی به مشامتان رسید، بدانید شیعۀ مخلص حسینی هستید؛ ولی به ابی عبدالله علیه السلام عرض کنیم: امروز بین مخلص و غیر مخلص فرق نگذار![2]

امام عصر علیه السلام می فرمایند: حضرت زکریا علیه السلام سه روز برای ابی عبدالله علیه السلام روضه خوانی کرد. تاریخچۀ مجالس عزای امام حسین علیه السلام برای امروز و دیروز نیست. گوش به حرف افراد یاوه گو ندهید؛ قلم به دستان مزدوری که از طرف وهابیها تقویت می شوند. می گویند: برای چه گریه می کنید؟ روضه چیست؟ ما سند داریم که اولین روضه خوان امام حسین علیه السلام خدا و لوح و قلم اولین گریه کن بودند. وقتی حضرت حق روز ازل ماجرای کربلا را تقدیر کرد، خودش روضه خواند و قلم و لوح گریه کردند، لذا تمام انبیاء بدون استثنا، برای مظلومیت امام حسین علیه السلام گریه کرده اند.[3]

[1] – رک مناقب این شهر آشوب، ج 3، ص 391.

[2] – بحارالانوار، ج 43، ص 289.

[3] – همان، ج 44، ص 223.