جايگاه #طب پيشگيرى در اسلام
? بررسى متون اسلامى به روشنى نشان میدهد كه يكى از اهداف اصلى و حكمت هاى مهمّ احكام و مقرّرات اسلامى، طبّ پيشگيرانه، از طريق پيشگيرى از #بيمارى ها و تأمين #سلامت انسان است.
? خداوند متعال، تصريح میكند كه قرآن و برنامه هاى نورانى و حياتبخش آن، جامعه بشر را به راههاى تأمين سلامت، رهنمون میگردد:
? «يَهْدِي بِهِ اللَّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوانَهُ سُبُلَ السَّلامِ».( مائده، آيه 16)
? خداوند، هر كه را از خشنودى او پيروى كند، به وسيله آن [كتاب] به راههاى سلامت، رهنمون میشود.
? و بدين سان، انسان میتواند با پيوند با خدا و برنامه هايى كه او براى زندگى بشر ارائه كرده، به بزرگترين نعمت هاى الهى دست يابد و نه تنها آخرت، بلكه سلامت و سعادت و خوشبختى دنياى خود را نيز تأمين نمايد:
? «مَنْ كانَ يُرِيدُ ثَوابَ الدُّنْيا فَعِنْدَ اللَّهِ ثَوابُ الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ». (نساء، آيه 134)
? هر كس پاداش دنيا میخواهد، [بداند كه] پاداش دنيا و آخرت، نزد خداست.
? بر اين پايه، در اسلام، آنچه براى سلامت جسم و يا جان خطرناك و زيانبار است، حرام يا مكروه است و آنچه براى سلامت انسان، لازم و مفيد است، واجب يا مستحب، و آنچه سود و يا زيانى براى جسم و يا جان ندارد، مباح شناخته شده است.
? اين بدان معناست كه طبّ پيشگيرى در متن مقرّرات و احكام پنجگانه اسلام، تنيده شده و اجراى كامل و دقيق قوانين الهى در زندگى، سلامت جسم و جان انسان را به همراه دارد.
✔️ ( به استثناى مواردى كه حكمت الهى به دليل مسائل تربيتى بيمارى فردى را اقتضا نمايد( ر. ك: ج 1، ص 126، حكمت بيمارى))
? امام رضا عليه السلام، درباره حكمت مقرّرات الهى كه بر انسان حلال و يا حرام شده است، میفرمايد:
? إنّا وَجَدنا كُلَّ ما أحَلَّ اللّهُ تَبارَكَ و تَعالى فَفيهِ صَلاحُ العِبادِ و بَقاؤُهُم، و لَهُم إلَيهِ الحاجَةُ الَّتى لا يَستَغنونَ عَنها، و وَجَدنَا المُحَرَّمَ مِنَ الأَشياءِ لا حاجَةَ بِالعِبادِ إلَيهِ و وَجَدناهُ مُفسِدا داعِيا لِلفَناءِ وَ الهَلاكِ. ( علل الشرائع، ص 592، بحار الأنوار، ج 65، ص 166. همچنين، ر. ك: ج 1، ص 85، ح 65)
? ما می بينيم هر آنچه كه خداوند تبارك و تعالى حلال كرده، در آن، صلاح و بقاى بندگان است و بدان نيازى گريزناپذير دارند، و می بينيم همه آنچه كه حرام شده است، بندگان، بدان نيازى ندارند و میبينيم كه همه، موجب تباهى و زمينه نابودی اند.
? در اين سخن، امام تصريح می فرمايد كه آنچه در مقررات الهى در زمينه هاى مختلف (مانند: خوردن، آشاميدن، ازدواج و …)، حلال شمرده شده، امورى است كه مردم براى تأمين سلامت، رفاه و آسايش خود، بدان نياز دارند و مصالح زندگى و بقاى آنها وابسته به آن است و به عكس، آنچه تحريم شده، امورى است كه نه تنها مورد نياز مردم نيست، بلكه به زيان سلامت و آسايش آنان و موجب هلاكت آنهاست.
[divider]
