خاطره هاشمی رفسنجانی از “موفقیت چشمگیر ایران در کاهش جمعیت!”
هاشمی رفسنجانی در کتاب خاطرات خود، دیدارش با “نفیس صدیق” مدیرکل اجرائی صندوق جمعیّت سازمان ملل در سال ۷۲ را توضیح می‌دهد و این‌که نفیس صدیق به او گفته است “دیگر کشورها باید در اجرای موفق کاهش جمعیت از ایران الگو بگیرند!”
به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران پویا؛ نخستین سرشماری نفوس و مسکن بعد از انقلاب اسلامی، در سال 1365 به مرحله اجرا درآمد؛ “TFR” یا نرخ باروری جمعیت به‌معنی میانگین تعداد فرزندانی است که یک خانم در طول دوره باروری خود به دنیا می‌آورد؛ نتایج سرشماری سال 65 نشان می‌‌داد که نرخ باروری در سال 65 حدود 6.5 فرزند است البته این عدد، عدد کل است و در کلان‌شهرها این عدد 4.5 بوده است.
در برنامه اول توسعه، جمع‌بندی بر این شد که کشور در سال 1390 به نرخ 4.9 فرزند برسد اما در عمل با طی یک شیب تند و در سال 1371 به این نرخ رسیدیم! پس عملاً باید برنامه‌های کنترل جمعیت متوقف می‌شد اما این اتفاق نیفتاد و در سال 1372 قانون‌های تنظیم خانواده تازه‌ای در مجلس به تصویب رسید! در سال 98 طبق آمار استخراج‌شده در مرکز آمار، نرخ باروری به 1.84 فرزند رسیده است؛ اما در این میان چه اتفاقی افتاد که موجب شد ایران در جهان به یک رکورد در کاهش نرخ باروری جمعیت دست پیدا کند؟!
اخیراً اکبر ابدالی نویسنده کتاب «اقتصاد مقاومتی؛ تفسیر جهاد کبیر» در توییتی نوشته است:
“چرا سازمان بهداشت جهانی، هیچ پروتکلی برای افزایش جمعیت کشورهای در معرض خطر کاهش جمعیت ندارد، و به آنها کمک مالی نمی‌کند، در حالی که برای کنترل جمعیت، دقیق‌ترین پروتکل‌ها و حمایت‌ها را دارد؟
از سال 94 تعداد موالید کشور با شیب تندی در حال کاهش بوده و در سال 98 نسبت به سال قبل با کاهش 12درصدی مواجه شده که به کمترین میزان در دهه گذشته رسیده است.
مجالس لاریجانی و دولت فعلی اقدام مؤثری در این خصوص انجام نداده‌اند، منتظر اقدام تحول‌آفرین مجلس یازدهم برای سیاست‌های جمعیتی هستیم.”
به همین بهانه، برخی از اقدامات بین‌المللی در راستای کنترل و کاهش جمعیت کشورمان را مرور می‌کنیم؛ بعد از سرشماری سال 65 توسط صندوق جمعیت سازمان ملل، با مسئولان جمهوری اسلامی ارتباط گرفته شد، این درحالی است که صندوق جمعیت سازمان ملل توسط راکفلرها ایجاد شده است و بودجه آن از سوی آمریکا تأمین می‌شود.
بر اساس خاطرات هاشمی رفسنجانی در تاریخ یکشنبه 72/6/21: “خانم [نفیس] صدیق، مدیر اجرایی کنترل جمعیت سازمان ملل آمد. گزارش تلاش‌های بین‌المللی برای کنترل جمعیت را داد و ایران را جزو کشورهای موفق و پاکستان و هند را در رده کشورهای ناموفق جای داد!”
نفیس صدیق یک زن پاکستانی و مسلمان و البته فمینیست است که در سال 1366 و بعد از سرشماری جمعیت در ایران (که نشان‌دهنده نرخ رشد بالای جمعیت کشور بود) از سوی سازمان ملل، مدیرکل اجرائی صندوق جمعیّت سازمان ملل شد؛ وی در سفری که به ایران داشت با مقامات وزیر امور خارجه: ولایتی، وزیر بهداری: مرندی، وزیر آموزش و پرورش: اکرمی و رئیس سازمان برنامه و بودجه وقت: روغنی زنجانی در مورد موضوع کنترل جمعیت دیدار و گفتگو کرد.
نفیس صدیق
نفیس صدیق همچنین در دیداری که با رییس جمهور وقت، هاشمی رفسنجانی داشت، گفت: “پیشرفت‌های جمهوری اسلامی در زمینه جلوگیری از رشد جمعیت بسیار خوب بوده و ما امیدواریم دیگر کشورها از ایران الگو بگیرند!” و هاشمی هم که در آن دوران به گرفتن وام‌های بین‌المللی روی آورده بود، از نقش مسائل اقتصادی در کنترل جمعیت گفت!
اما “صدیق” در کنفرانسی خبری سخنان عجیب و قابل‌تأملی را بیان می‌کند که برخی را مرور می‌کنیم:
“همه مقامات ایرانی اهمیت مسأله کنترل جمعیت را درک می‌کنند و همه معتقدند که برای جلوگیری از رشد نامعقول جمعیت ایران باید کاری کرد.
زنان نباید زودتر از 20سالگی و دیرتر از 35سالگی بچه‌دار شوند! مسئله قبول یا رد برنامه‌های تنظیم خانواده با مقام و منزلت زن در جوامع مختلف نیز ارتباط مستقیم دارد؛ در برخی جوامع، این پندار نادرست رایج است که گویا زن را تنها برای بچه زاییدن آفریده‌اند.
امروزه بسیاری از زنان در بیرون از خانه نیز کار می‌کنند و نقش زن تنها بچه زاییدن نیست؛ وانگهی هر کشوری که می‌خواهد در راه توسعه گام بردارد، نمی‌تواند تنها با نیمی از جمعیت خویش این راه را بپیماید!”
مدیر اجرایی کنترل جمعیت سازمان ملل در پایان سخنان خود می‌گوید: “من خوشحالم که مقامات مسئول ایران این برنامه را پذیرفته‌اند و برای پیشبرد آن می‌کوشند؛ در بسیاری از کشورهای دیگر کار به این آسانی‌ها نیست!
من متأسفم که از کشوری (آمریکا) آمده‌ام که حتی رییس جمهور آن (یعنی بوش) با برنامه بهداشت و تنظیم خانواده مخالف است!”
این در حالی است که اندیشکده‌های غربی به‌طور مداوم تغییرات جمعیتی کشورهای مختلف را رصد می‌کنند و بر اساس اذعان خود آنها، نرخ باروری در ایران با سرعت شگفت‌انگیزی کاهش پیدا کرده است؛ با این حال این سؤال پیش می‌آید که؛ چرا سازمان‌های مربوطه جهانی هیچ پروتکلی برای افزایش جمعیت کشورهای در معرض خطر کاهش جمعیت ندارند؟! و به آنها در این زمینه هیچ کمک مالی نمی‌کنند؟!
