باميه موطن اصلى آن آفريقا و يا مناطق گرم آسيا است. باميه اصولا يك گياه گرمسيرى است و در شرايط مناسب اقليم گرم، گياه چند ساله است، ولى در مناطق معتدل و سرد كه كاشته شود چون تحمل سرماى زمستان را ندارد به صورت گياه يكساله درمىآيد.
باميه از نظر طبيعت طبق نظر حكماى طب سنتى سرد و تر و ترى آن از ساير بقول بيشتر است، از نظر خواص باميه براى مزاجهاى گرم خوب است.
در صورتى كه اشخاص سردمزاج بخواهند باميه بخورند براى اينكه سردى آن ضرر نرساند و عوارضى ايجاد نكند بايد با ادويه گرم ميل كنند.
تركيبات شيميايى
تمام گياه باميه معطر است و عطرى شبيه عطر ميخك از آن متصاعد مىشود و برگ و ساقه هاى باميه داراىIodine است.
از نظر آهن و كلسيم قابل توجه است در غلاف ميوه تازه سبز باميه در حدود 520 واحد بين المللى ويتامينA مىباشد و به علاوه داراى تيامين، رايبوفلاوين، نياسين و سرانجام ويتامينC يا اسكوربيك اسيد است.
.
ميوه سبز تازه باميه منبع غنى ويتامينB است.
خواص بامیه
باميه نارس پخته به عنوان سبزى لذيذ و مقوى است.
ميوه نارس بامیه را با گوشت پخته مىخورند و در هندوستان معتقدند كه مقوى باه است.
جوشانده ميوه نارس باميه مقوى و نرم كننده و لطيف كننده پوست و مدر است.
در ناراحتىهاى نزله هاى كه منجر به التهاب يك غشاى مخاطى همراه ترشح است و همچنين در موارد سوزش مجراى ادرار در موقع ادرار كردن و احساس درد در موقع ادرار و بالاخره در موارد سوزاك مفيد است.
لعاب حاصل از ميوه و تخم آن نيز نرم كننده است و براى سوزاك مفيد است.
از برگ هاى آن به عنوان ضماد نرم كننده استفاده مىشود.
تخم باميه معرق است و محرك قلبى و ضد اسپاسم است.
در چين از گل و تخم و ريشه و ميوه آن به عنوان دارو استفاده مىشود و نرم كننده و مدر است و براى تسهيل زايمان هاى مشكل تجويز مىشود.
در استعمال خارجى ضماد آن روى انواع زخم ها گذارده مىشود و التيام دهنده است.
جوشانده ميوه آن براى معالجه سوزاك و سوزش مجراى ادرار استفاده مىشود و از جوشانده ريشه آن براى معالجه سيفيليس استفاده مىشود.
در هندوچين از ريشه باميه مانند جانشين خطمى استفاده مىشودشربتى از جوشاندن آن در فيليپين تهيه مىشود و براى زخم گلو و گرفتگى صدا بسيار مفيد است.
