نقرس دموی

نقرس دموی

یعنی در اثر غلبه‌ی دم رخ دهد.

اگر از دم باشد که دردمندی و شدت ضربان دارد و به همراه سایر علامت های غلبه خون. علاجش فصد است از جهت مخالف در قطر واحد نه در هر دو قطر و اگر در عام بدن باشد باید از دو جهت صرف نمود. دیگری اسهال است بعد از نُضج کامل به جوشانده سورنجان و شاهتره و تمرهندی، آلو سیاه،فلوس و خیار چنبر و روغن مالی عضو است به چیزهایی که قبض‌و بازدارندگی در آن باشد مثل گل با سرکه و آب کاسنی و گشنیز و امثال آنها و روغن مالی کردن با ضماد های تسکین دهنده اگر درد شدید باشد مثل زنیان با آب کاهو این معالجات در ابتدای وقت زیاد شدن مرض است و چون وقت انتها گردد باید به اضمده‌ی محلل تضمید نمود مثل بنفشه و ختمی و بعد از آن به چیزهایی که تحلیلش قوی‌تر باشد مثل اکلیل و بابونه و باید که در پماد ها و ضمادات، درد مفاصل خواه حار باشد خواه بارد (سرد) در مسهلات آن سورنجان باشد به جهت اختصاصی که این دوا به این مرض دارد و درد را به استفراغ مواد درد آورنده و تقویت مفاصل تسکین می دهد و مجاری و راههای آن را تنگ می گرداند که دیگر مواد نریزد و سِرّش آن است که سورنجان مرکب است از دو جوهر که یکی مسهل است و دیگری قابض و چون قوه طبیعیه در آن اثر نمایند قسمت لطیف مسهل آن جدا می شود و تحلیل و جذب مواد که در مفاصل است می نماید و آنها را استفراغ می کند و بعد از آن جوهر خشک و قابض برای اعضا و منافذ وارد می‌شود و آن‌ها را سرد و قوی بر امتناع از آن چه سیلان به هم رسانده باشد در امتناع عود آن. یا در موضع دیگر گداخته می‌نماید. چنانچه شیخ الرئیس در رساله اش بیان فرموده است.
و از این جهت است که چون بسیار در آن واقع شود موجب سخت شدن آن فضلات می‌شود. گویی همچون سنگ سفت و سخت می‌شود و بهتر آن است که استعمال آن در اوقاتی باشد که ماده نزول می‌نماید و بعد آن را ترک نماید.

کد مطلب: H96101204