چند سخنی درباره پاییز
در بیشتر نواحی ایران در دو فصل سال، اثرات خشکی‌آور هوا بیشتر از تری‌بخشی آن است. این دو فصل، تابستان و پاییز هستند. بنابه مشاهده، در اوج اثرات گرمی‌زا و خشکی‌آور تابستان، بتدریج گیر و داری از اثرات سرد و خشک آغاز می‌شود که گاه حتی از نخستین روزهای شهریور بویژه در مخاط چشم و بینی آشکار می‌شوند و آهسته‌آهسته به پوست و اعضای دیگر می‌رسند.
اگر پاییز در ناحیه‌ای پرباران باشد خشکی هوا تعدیل می‌شود و ساکنان آن ناحیه به خشکی عارض از هوا دچار نمی‌شوند اما در بیشتر نواحی ایران پاییزهای پرباران نداریم و باید خشکی را با روش‌های گونه‌گون راستاراست کنیم.
ویژگی آب و هوایی در پاییز، گرمی و سردی دوگانه در شبانه‌روز است بگونه‌ای که در عصرگاه پاییزی هوا گرم است ولی در سحرگاه پاییزی هوا با اختلاف دمای زیادی (حدود ۱۰ تا ۱۵ درجه) سرد می‌شود.
– این اختلاف دما، در پیدایش ناخوشی‌های پاییزه بسیار کارگر است زیرا بیشتر ما در شامگاه پاییزی به فکر پوشش سزاوار برای سرمای سحرگاهی نیستیم و به خوی تابستانی رفتار می‌کنیم.
نکته ارجمند دیگر این است که با تامل در ریتم‌های زیستی انسان، می‌توان دریافت که سردترین گاه‌های شبانه‌روز در پاییز همان هنگامی است که دمای مرکزی بدن نیز به کمترین اندازه‌های دامنه خود می‌رسد. بنابراین بدن آدمی در سحرگاه پاییزی، هم با کاهش گرمای درونی و هم با افزایش سرمای بیرونی رویارو می‌شود. نگارنده، همزمانی این دو پدیده را در گزندهای پاییزه بویژه در خردسالان و سالخوردگان بسیار موثر می‌داند.
تحلیل و تبیین بیشتر درین باره را در نوشتاری دیگر خواهم گفت.
? بقلم دکتر مجید انوشیروانی
https://telegram.me/Hikmatbasedmedicine
کدمطلب:M98062902_
